de vreemdste Pasen

Sinds een paar maanden mag in uw midden wonen, beste Hoornders, en in die korte tijd is er veel gebeurd. Ik kon om te beginnen samen met u het Kerstfeest vieren, en – nu terugkijkend – mag je zeggen dat we toen nog in een gelukkige onwetendheid omtrent het coronavirus leefden. De geboorte van Jezus herinnerden we ons in een verwachtingsvolle en optimistische sfeer. Nu we met Pasen terugkijken op zijn leven en ons zijn opstanding in herinnering brengen, is er van onbezorgde vrolijkheid helemaal geen sprake.

Ons Hoornder kerkje staat er als van ouds; zoals het er staat sinds de lang vervlogen tijden waar ik (maar wie wel?) werkelijk geen weet van heb. Onaangedaan staat het er door het wel en wee rondom zijn muren. Zoals nu: als een wachter staat het te midden van de leegte, de heldere lucht, de stilte… Al is dat liever misschien dan te staan te midden van de stormen en de strijd die er ook gewoed hebben rond zijn toren? Onbewust zal het zich nu toch zijn van de reden van die vreemde rust; de mensen zijn zo goed als uit het staatbeeld verdwenen. U en ik weten dat dat is omdat we opgesloten zitten. Het is alsof een strenge onzichtbare hand ons gevangen houdt. Een hand die beschermen wil tegen dat virus dat – zo klein als het is – angst verspreidt, en die de openbare ruimte dwingt om zich als buffer tussen ons en dat venijn te stellen. Toch is de toren en zijn klok geroepen om ons te helpen. Elke woensdagavond vanaf 19 uur luidt de klok om te laten weten dat het lijden van de mensen gekend is. Dat de ziekte en de isolatie meegevoeld wordt, de zware taak en trouwe dienst van de mensen gezien wordt, en dat het verdriet en de angst gekend is. In de hoop luidt de klok dat alle ellende ooit weggenomen zal worden, en ter bemoediging dat alle inspanningen ooit zin blijken te hebben gehad.

Dat het ook dit jaar weer hoe-dan-ook Pasen wordt geeft moed. Pasen voedt het geloof dat ook deze crisis uiteindelijk zijn plek gewezen zal worden in de geschiedenis. De opstanding van Christus, als het volkomen onverwachte terzijde schuiven van de dood, is altijd groter dan ons bestaan in welke tijd dan ook. Dat wil niet zeggen dat er geen mensen meer zullen sterven. Maar juist in een traumatische tijd als die welke we nu meemaken, wordt Pasen bij uitstek een betekenisvol gebeuren. Want wat we met Pasen in de rug kunnen zeggen, is dat de dood ons nooit meer in zijn wurggreep kan vast­houden. De dood kan ons nooit meer zoveel angst aanjagen dat ook het leven daarvoor wijkt.

Toch blijft het dit jaar een Pasen dat anders is dan andere jaren. In ons Hoornder kerkje zullen er maar een paar mensen aanwezig mogen zijn om het Paasfeest te vieren. Maar die viering kan wel worden uitgezonden via de techniek. In onze afwezigheid kunnen wij daar dan toch aanwezig zijn. Dat lijkt op de manier waarop het bericht van Pasen zelf: “Christus is waarlijk opgestaan!” ooit de wereld ingedragen werd. Overigens, ook toen op die eerste Paasdag was er veel ellende in de wereld. Ik hoop en geloof dat ook dit jaar Pasen ons helpt om in de intens droevige dagen van onze tijd, over de verschrikking van de dood heen te kunnen kijken, om zo de mensen niet uit het oog te verliezen. En ik hoop en verwacht dat we ons bevrijd genoeg kunnen voelen, om te doen wat nodig is.

Ds. Anne Kooi